Ernst
ZeewaterForum gebruiker
Ruim een week geleden kwam ik terug uit Frankrijk met een fors aantal zeenaaldjes. Bij controle voor ze in het aquarium te laten ontdekte ik een klein exemplaar waarvan de staart over een 3-tal cm wit was en bezig af te sterven. Dat is het bekende ziektebeeld van de vlees etende bacterie. Eerdere gevallen leidden tot de dood van de aangetaste dieren ondanks kuren met op het internet aanbevolen geneesmiddelen.
In dit geval heb ik het dier in een dun laagje van het transportwater in een open bak buiten laten staan in de stellige verwachting dat ook hier sprake was van een onomkeerbaar proces. Door allerlei minder leuke omstandigheden duurde het dagen voor ik weer aandacht aan de patiënt besteedde. In die tijd heeft het geregend en het dunne laagje water was inmiddels behoorlijk minder dun geworden. Tot mijn verbazing verkeerde de patient in een goede conditie en was de aantasting duidelijk tot stilstand gekomen en was het aangetaste deel veel minder wit geworden. Wat ontdooide artemia werd vlot gegeten.
Ik heb het zoutgehalte van het water iets verhoogd en de bak buiten uit de regen gezet. Vandaag stelde ik vast dat het aangetaste deel van de staart geheel is afgevallen maar dat de wond ook helemaal dicht is. Het naaldje zwemt zonder ergens last van te hebben en eet als een wolf. Het blijft vooralsnog een maandje in afzondering en kan dan hopelijk samen met andere naalden.
Het is bij mij voor het eerst dat deze aandoening tot stilstand is gekomen. Een enkel geval is natuurlijk nog geen bewijs dat zoet water de vleesetende bacterie kan vernietigen. Daarbij heb ik geluk dat dit naaldje het lage zoutgehalte kon verdragen. Maar toch zou dit een weg kunnen zijn om deze aandoening die normaliter altijd dodelijk is te verslaan.
In dit geval heb ik het dier in een dun laagje van het transportwater in een open bak buiten laten staan in de stellige verwachting dat ook hier sprake was van een onomkeerbaar proces. Door allerlei minder leuke omstandigheden duurde het dagen voor ik weer aandacht aan de patiënt besteedde. In die tijd heeft het geregend en het dunne laagje water was inmiddels behoorlijk minder dun geworden. Tot mijn verbazing verkeerde de patient in een goede conditie en was de aantasting duidelijk tot stilstand gekomen en was het aangetaste deel veel minder wit geworden. Wat ontdooide artemia werd vlot gegeten.
Ik heb het zoutgehalte van het water iets verhoogd en de bak buiten uit de regen gezet. Vandaag stelde ik vast dat het aangetaste deel van de staart geheel is afgevallen maar dat de wond ook helemaal dicht is. Het naaldje zwemt zonder ergens last van te hebben en eet als een wolf. Het blijft vooralsnog een maandje in afzondering en kan dan hopelijk samen met andere naalden.
Het is bij mij voor het eerst dat deze aandoening tot stilstand is gekomen. Een enkel geval is natuurlijk nog geen bewijs dat zoet water de vleesetende bacterie kan vernietigen. Daarbij heb ik geluk dat dit naaldje het lage zoutgehalte kon verdragen. Maar toch zou dit een weg kunnen zijn om deze aandoening die normaliter altijd dodelijk is te verslaan.
