Is dit zo ? En als dit zo is zal dit relatief zeer marginaal zijn tov van het verbruik door koralen en kalkalgen.
Ik denk dat verbruik adv KH nog altijd heel veel male beter is dan tov water volume. De relatie tussen KH verbruik en CA, Mg en micro elementen zijn tig jaar geleden al een keer ontdekt en vastgelegd door Balling en Renke.
Het nitrificatieproces verbruikt ook KH, zal je toch ook mee moeten meenemen...de vraag is hoe je daarmee rekening houdt.
Onderstaand ff copy and paste van het koimagazine van de NVN.
Sturen op Ca schrijft John .....correct me if iam wrong maar was dat niet ook het uitgangspunt van de ionenbalans berekening ?
zie ons zee-aquarium januari 2014...schitterend artikel reeks trouwens.
Triton en ATI
Erik, je geeft aan dat beide voor sommige elementen van Theo andere waarden aangeven. Vraag hoe weet je dat de waarde van Theo dan correct is?
NVN magazine knip en plak
Gedurende het nitrificatieproces wordt voortdurend zuur gevormd. Dit blijkt uit de waterstof-ionen (H+) die ontstaan bij de omvorming van ammonia in salpeterigzuur. Zoals u weet is de pH de indicator van de zuurgraad in uw vijver. De pH “weegt” als het ware het evenwicht tussen de hoeveelheid waterstof- (H+) en hydroxide-ionen (OH-) in het water.
Hoe meer H+ in het water is opgelost hoe zuurder het water en dus hoe lager de pH.
Vissen zijn erg gevoelig voor schommelingen in de zuurgraad en hebben daarnaast grenzen aan wat ze aan minimale (ongeveer 5,5) en maximale (ongeveer 9,5) pH waarde kunnen hebben.
Onder andere rottend organisch materiaal dragen bij aan de zuurvorming van het water.
Door deze voortdurende zuurvorming zou je verwachten dat de pH tot gevaarlijke diepte zou kunnen zinken. Ook hier heeft de natuur echter een oplossing voor bedacht.
De carbonaathardheid of KH zorgt ervoor dat de vijver niet direct verzuurt. De KH wordt uitgedrukt in graden °D (Duitse Hardheid) en meet, simpel gesteld, de hoeveelheid bicarbonaat (HCO3-). De bicarbonaten binden namelijk het door het nitrificatieproces ontstane zuur:
H+ + HCO3- > H2CO3 (Waterstof + bicarbonaat vormt koolzuur). H2CO3 valt uiteen in H2O en CO2 (Koolzuur valt uiteen in water en koolzuurgas). Het koolzuurgas (CO2) verdwijnt vervolgens voor een groot deel in de lucht.
De KH wordt dan ook wel de buffer van de pH genoemd of het zuurbindende vermogen. Zolang de bicarbonaten reageren met het zuur dat vrijkomt bij het nitrificatieproces zal de pH stabiel blijven. Dit proces kan echter niet eindeloos doorgaan. De hoeveelheid bicarbonaten neemt in bovenstaande vergelijkingen immers af doordat ze uiteindelijk als koolzuurgas het water verlaten.
.
